کلمهی داینامیک معانی مختلفی دارد، مخصوصا وقتی که برای صدا و موسیقی به کار میرود. در این مورد ما با “دامنهی داینامیکی (Dynamic Range)” یا “اجرای داینامیک” سروکار نداریم. در این مفهوم داینامیک به نوعی مشابه با نیروی الکترومغناطیسی است که در دینام دوچرخه ایجاد میشود. وقتی یک رسانای الکتریکی در یک میدان مغناطیسی حرکت می کند، یک جریان الکتریکی ایجاد میشود.
میکروفونهای داینامیک به دو دسته تقسیم میشوند: میکروفونهای با سیمپیچ متحرک (moving coil) و میکروفونهای ریبِن.
کپسول یک میکروفون داینامیک با سیمپیچ متحرک: در پشت آن لایهی شفاف میتوانید سیمپیچ را ببینید که به وسیلهی یک آهنربای ثابت احاطه شدهاست.
میکروفون های با سیمپیچ متحرک (میکروفونهای داینامیک):
درک میکروفونهای با سیمپیچ متحرک راحت است؛ زیرا در واقع مشابه یک اسپیکر عمل میکنند. در پشت غشا یک سیمپیچ تعبیه شدهاست که یک آهنربای قوی آن را احاطه کردهاست. هنگامی که موج صدا به میکروفون ضربه میزند، همراه با موج صدا، پوسته و به دنبال آن سیمپیچ متحرک به حرکت در میآید. حرکت نسبی سیمپیچ در فضای مغناطیسی، یک ولتاژ با سیگنال ضعیف در سیمپیچ ایجاد میکند، که میتوان گفت میکروفون دقیقا همین است؛ ابزاری که صدا را به سیگنال الکتریکی تبدیل میکند.
میکروفونهای با سیمپیچ متحرک به دلیل مستحکم بودن و عدم نیاز به برق، ترجیحا در استیج به کار گرفته میشوند؛ اما در استودیوها مهندسین ترجیح میدهند از میکروفونهای کاندنسر (Condenser) استفاده کنند که استحکامشان کمتر است، اما بازتولید صدای با کیفیتتری دارند.
میکروفونهای با سیمپیچ متحرک تاکنون معروفترین نوع از میکروفونهای داینامیک بودند و از آنجایی که “میکروفونهای سیمپیچ متحرک” یک عبارت طولانی است، مهندیسن صدا ترجیح میدهند که آنها را به اسم “میکروفونهای داینامیک” معرفی کنند.
بسیاری فکر میکنند که میکروفونهای ریبِن یک نوع متفاوت از میکروفونها هستند؛ اگرچه این گفته از لحاظ تکنیکی کاملا اشتباه است، اما از لحاظ کابردی به نوعی درست به نظر میرسد؛ به این دلیل که میکروفونهای ریبِن غولهای بسیار عجیب و غریبی هستند، که صدا و رفتار متفاوتی نسبت به میکروفونهای با سیمپیچ متحرک دارند.
یک مبدل ریبِن: دو آهنربای ثابت در یک قالب فلزی، یک شکاف مغناطیسی ایجاد میکنند که یک نوار نازک آلمینیومی در آن میتواند همراه با موجهای صدا حرکت کند.
میکروفونهای ریبِن (Ribbon):
میکروفونهای ریبِن بر اساس قوانینی مشابه با قوانین القای الکترومغناطیسی کار میکنند. اگرچه به جای اینکه دارای غشا و سیمپیچ باشند، از یک فویل بسیار نازک آلومینیومی استفاده میکنند. به عبارت دیگر آن غشا خود به عنوان یک رسانای الکتریکی است که در شکاف مغناطیسی حرکت میکند. این نوار نازک آلومینیومی بسیار سبکتر از یک قشای همراه با سیمپیچ مسی است. یک مبدل ریبِن بسیار سریعتر و دقیقتر از سیمپیچهای متحرک میتواند حرکت کند.
بنابراین به دلیل اینکه به جای سیمپیچهای متحرک فقط یک رسانا در شکاف مغناطیسی داریم ، خروجی ضعیفتری خواهیم داشت و به همین دلیل میکروفونهای ریبِن یک مبدل اِستِپ آپ دارند که ولتاژ خروجی میکروفونها را حدودا ۳۰ برابر میکند. میکروفونهای ریبن معمولا حساسیت(ولتاژ خروجی در یک فشار صوتی داده شده) کمتری از یک میکروفون با سیمپیچ متحرک دارند. بنابراین یک میکروفون ریبِن نیاز به یک پِریامپ (PreAmp) با نویز بسیار کم و با گِین (Gain) بسیار قوی دارد. درحالت طبیعی میکروفونهای ریبِن دوقطبی هستند؛ به این معنی که حساسیت برابری نسبت به صدایی که از جلو وارد میکروفون میشود و صدایی که از پشت وارد میکروفون میشود، دارند.
ولی به صدایی که از بقل وارد میکروفون میشود واکنشی نشان نمیدهد، این الگوی ذخیرهسازی فیگوراِیت (Figure-8) نام دارد.
میکروفونهای ریبِن خیلی حساس و شکننده هستند و باید با دقت از آنها مراقبت کرد. یکی از معایب آنها این است که پاسخ فرکانسی میکروفونهای ریبِن در ناحیهی فرکانسی بالا (treble) خیلی محدود شدهاست. امروزه میکروفونهای ریبِن برای موارد خاصی استفاده میشوند که خیلی به فرکانس بالا(treble) نیاز ندارد، مانند کابینتهای گیتار الکتریک یا برای سازهای برنجی که خیلی شفاف هستند و ما مایل نیستیم آن شفافیت بالا در میکروفون ضبط شود.
میکروفونهای جدیدتری به نام میکروفون ریبِن اکتیو ساخته شدهاند؛ که یک مدار امپلیفایر (Amplifier) برای خروجی بیشتر در آن تعبیه شدهاست. این میکروفونها به فانتوم پاور نیاز دارند درست مانند میکروفونهای کاندنسر(Condenser).
برای مطالعه سری دوم این مقاله، معرفی کامل میکروفونهای کاندنسر، اینجا کلیک کنید !
اگر اطلاعاتی درباره میکروفونهای داینامیک دارید و یا تجربه استفاده از آنها را داشتید لطفا نظراتتون رو زیر پست باهامون به اشتراک بگذارید.
منبع: وبسایت شرکت نویمن
دیدگاهها